Obligaties
In de financiële sector is een obligatie een schuldinstrument van de emittent van de obligatie aan de houders. De meest voorkomende soorten obligaties zijn gemeentelijke obligaties en bedrijfsobligaties.
De obligatie is een schuldbewijs, waarbij de emittent de houders een schuld schuldig is en (afhankelijk van de voorwaarden van de obligatie) verplicht is om hen rente (de coupon) te betalen of de hoofdsom op een later tijdstip terug te betalen, de vervaldatum genoemd.
De rente is meestal betaalbaar met vaste tussenpozen (halfjaarlijks, jaarlijks, soms maandelijks). Heel vaak is de obligatie verhandelbaar, dat wil zeggen dat het eigendom van het instrument kan worden overgedragen op de secundaire markt. Dit betekent dat zodra de transferagenten bij het bankmedaillon de obligatie stempelen, deze zeer liquide is op de secundaire markt.
Een obligatie is dus een vorm van lening of schuldbekentenis: de houder van de obligatie is de kredietgever (crediteur), de emittent van de obligatie is de lener (debiteur) en de coupon is de rente. Obligaties verschaffen de kredietnemer externe middelen om langetermijninvesteringen te financieren, of, in het geval van staatsobligaties, om lopende uitgaven te financieren. Depositocertificaten (CD’s) of kortlopend handelspapier worden beschouwd als geldmarktinstrumenten en niet als obligaties: het belangrijkste verschil is de lengte van de looptijd van het instrument.
Obligaties en aandelen zijn beide effecten, maar het grote verschil tussen de twee is dat (kapitaal) aandeelhouders een aandelenbelang hebben in een bedrijf (dat wil zeggen, ze zijn eigenaren), terwijl obligatiehouders een crediteurenbelang hebben in het bedrijf (dat wil zeggen zijn geldschieters). Als schuldeiser hebben obligatiehouders voorrang op aandeelhouders.
Dit betekent dat ze vooraf aan aandeelhouders worden terugbetaald, maar in geval van faillissement achter beveiligde crediteuren staan . Een ander verschil is dat obligaties meestal een gedefinieerde looptijd of looptijd hebben, waarna de obligatie wordt afgelost, terwijl aandelen doorgaans voor onbepaalde tijd uitstaan. Een uitzondering is een onherstelbare obligatie, zoals een consol, die een eeuwigheid is, dat wil zeggen een obligatie zonder vervaldatum.
Voor bedrijven kunnen converteerbare obligaties waardevoller zijn voor de emitterende bedrijven als de opbrengst van de plaatsing voor specifieke doeleinden wordt gebruikt (1). Mayers, de onderzoeker, suggereert eveneens dat bedrijven hun converteerbare obligaties zo kunnen ontwerpen dat er voldoende interne middelen beschikbaar zijn voor toekomstige investeringsuitgaven, dit om de kosten van toegang tot de kapitaalmarkten te vermijden. Deze studie levert het direct bewijs voor deze twee hypotheses. De auteurs stelden vast dat beurzen positiever reageren op de aankondiging van de emissie van converteerbare aanbiedingen door bedrijven gefocust op één welbepaalde activiteit dan op emissies van bedrijven met gediversifieerde activiteiten.
Er bestaan ook CoCo’s, contingent converteerbare obligaties, deze hebben namelijk hybride effecten (ze vertonen kenmerken van zowel aandelen als obligaties). Met name banken maken hiervan gebruik. Coco’s worden verplicht omgezet in eigen vermogen wanneer banken een herkapitalisatie nodig hebben, zodoende verkleinen ze de kans dat een bank in financiële problemen raakt. De studie toont aan dat onder bepaalde voorwaarden de CoCo’s inderdaad de financiële positie van de banken versterkt, maar dat onder andere omstandigheden de kansen op financiële problemen van de banken echter vergroot worden. Een op zich rationele beslissing kan dus onverwachte gevolgen hebben. De conclusie mag dan ook luiden dat er voorzichtig met CoCo’s moet omgesprongen worden (2).
Bron Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Bond_(finance)
Pin deze handige infographic als geheugensteuntje:
